. شاید همین روحیه مهندس حسین طوسی کافی است تا اعضای انجمن تولیدکنندگان پروفیل یوپیویسی ایران از بدو تولد تا حالا به ریاست او بر این نهاد رای داده‌اند. فراز و نشیب‌های گذشته و حال پیرامون دسترسی به مواد اولیه، چالش تعرفه واردات پروفیل یوپیویسی و تناقض و مانع ایجاد شده بر سر استاندارد موضوع اصلی این گفتگو است و البته بحث‌ها و پرسش‌هایی که دیگر فرصتی برای طرح آن در یک گفتگوی یک‌ساعته نبود. او امیدوار به خروج صنعت پروفیل یوپیویسی ایران از دوران کما و رونق کسب و کار است و اعتقاد همیشگی‌اش حرکت در قالب رویکرد تشکل‌گرایی و باهم اندیشیدن برای همدیگر است.. بخوانید:
در حال حاضر وضعیت صنعت تولید پروفیل یوپیویسی از حیث دسترسی تولیدکنندگان به مواد اولیه به چه ترتیبی است و آیا نسبت به سال گذشته شرایط دسترسی به پودر پی‌وی‌سی بهتر شده است یا نه؟
در حال حاضر تعداد واحدهای تولیدکننده پروفیل یوپیویسی ایران به حدود 50 واحد صنعتی می‌رسد که البته تعداد کمی هنوز به تولید نهایی محصول و عرضه به بازار نرسیده‌اند. با این حال به طور متوسط ظرفیت تولیدی واحدهای اقتصادی اندکی بیش از 30 درصد ظرفیت اسمی‌است که البته ممکن است برخی واحدهای تولیدی ظرفیت تولیدی حتی بالاتر از 50 درصد هم داشته باشند و من درباره استثناءها صحبت نمی‌کنم بلکه منظور ظرفیت فعال کل صنعت تولید پروفیل یوپیویسی ایران است. یکی از جدی‌ترین چالش‌های پیش روی این صنعت در سال‌های اخیر، دسترسی آسان و شفاف با قیمت مطلوب و منطقی به مواد اولیه بود. از آنجایی که صنعت تولید پروفیل یوپیویسی جزو صنایع پایین‌دستی و تکمیلی صنعت پتروشیمی به حساب می‌آید، به دلیل تحولاتی که در زمینه عرضه و قیمت این مواد رخ داد، به ویژه در زمینه عرضه پودر پی‌وی‌سی گرید S65 دچار یک چالش جدی شدیم. به همین دلیل انجمن از سال‌های گذشته همواره با شرکت بازرگانی پتروشیمی و مجتمع‌های پتروشیمی تولیدکننده مواد اولیه پودر پی‌وی‌سی در حال گفتگو، چانه‌زنی و رایزنی با هدف دسترسی شفاف، عادلانه و با قیمت منطقی به مواد اولیه بود. انتظار منطقی صنایع پایین‌دستی و جانبی پتروشیمی از دولت محترم همواره این بوده و هست که مزیت‌ها و مشوق‌هایی که دولت برای مجتمع‌ها و صنایع بالادست پتروشیمی در قوانین و مقررات از جمله نرخ خوراک پتروشیمی، دسترسی به انر‍ژی ارزان قیمت و ... در نظر می‌گیرد، باید به نحوی باشد که این مزیت‌ها و مشوق‌ها در قالب سهولت دسترسی به مواد اولیه با قیمت منطقی به صنایع پایین‌دست و جانبی هم سرایت کند. .
چالش بین مجتمع‌های پتروشیمی و صنایع پایین‌دست از جمله صنعت پروفیل یوپیویسی از کجا و به چه دلیل شروع شد؟
در یک مقاطعی مجتمع‌های پتروشیمی توجه کافی به موضوع تامین مواد اولیه صنایع تکمیلی و جانبی نداشتند و چون خود را تابع بازار می‌دانستند، عمده تمرکزآنها متوجه بازارهای صادراتی بود، به گونه‌ای که حتی شاهد صادرات مواد اولیه پتروشیمی با قیمت پایین‌تر از قیمت عرضه آن در بازار داخلی به برخی کشورها بودیم که مصداق دامپینگ بود و ما نسبت به قیمت بالای مواد اولیه در بازار داخلی نسبت به بازار صادراتی خیلی جدی اعتراض داشتیم. چالش دیگر به سازوکار توزیع مواد اولیه ارتباط داشت به نحوی که از زمان آغاز عرضه مواد و محصولات پتروشیمی از طریق بازار سرمایه و به طور مشخص بورس کالا، شاهد تمهیدات نانوشته‌ای بودیم که نشان از مهندسی عرضه مواد اولیه و دستکاری در قیمتها داشت.
پیامد این مهندسی عرضه محصولات پتروشیمی در همان ابتدا از طریق بورس کالا چه بود؟
پیامد رویکرد مهندسی عرضه، نوسان شدید قیمت محصولات پتروشیمی در بازار بود، به گونه‌ای که آمارهای رسمی نشان از افزایش 40درصدی قیمت پودر پی‌وی‌سی در سال 95 نسبت به سال 94 دارد، آن هم در شرایطی که اکثر صنایع داخلی به ویژه صنایع تکمیلی پتروشیمی در شرایط سنگین رکود به سر می‌بردند و تقاضای موثر در بازار وجود نداشت و میزان تولید در حداقل ممکن قرار داشت و اشتغال در صنعت متزلزل شده بود. بنابراین افزایش قیمت مواد اولیه پتروشیمی در شرایط بحرانی صنایع جانبی و تکمیلی و افت تقاضای موثر در بازار جای سوال بود، نهایت اینکه در اواخر سال 95 با تشکیل یک فراکسیون فراگیر از تولیدکنندگان صنایع مرتبط با صنعت بالادستی پتروشیمی در اتاق ایران متشکل از 14 تشکل صنعتی از جمله انجمن تولیدکنندگان پروفیل یوپیویسی اعتراض رسمی خود را به این فرایند عرضه، آشکارا به رییس جمهور محترم منعکس کردیم.
- راضی از دسترسی به مواد اولیه
اعتراض 14 تشکل مرتبط با صنایع بالادستی نظیر پتروشیمی‌ها، فولادی‌ها و ... در اسفند سال 95 خیلی هم در رسانه‌ها انعکاس خبری داشت، جنس این اعتراض و ماهیت آن با هدف اصلاح چه رویه‌ای در صنایع بالادستی بود؟
اعتراض ما این بود که این سیاست عرضه اعمال شده از سوی واحدهای بزرگ و بالادستی صنایع یادشده، یک سیاست عرضه یک جانبه بوده و باعث تخریب فعالیت واحدهای تکمیلی و جانبی شده وآنها را نابود می‌سازد و عملا رقابت را در کشور از بین برده است؛ به گونه‌ای که نه تنها شاهد از دست رفتن بازارهای صادراتی، بلکه ناظر سلطه واردکنندگان بر بازارهای داخلی بودیم. نتیجه رایزنی‌ها و گفتگو‌ها با سازمان بورس اوراق بهادار ، شرکت بورس کالا ، اتحادیه کارفرمایی صنایع پتروشیمی و وزارت صنعت ، معدن و تجارت از طریق اتاق ایران و مقام‌های دولتی این بود که آنها متوجه شدند باید دست از مهندسی عرضه بردارند و عرضه مواد پتروشیمی شکل واقعی داشته باشد، قیمتها متعادل شده و شاهد جهش قیمتها و دستکاری آنها نباشیم تا صنایع پایین دستی و تکمیلی بتوانند به کار خود ادامه بدهند. نتیجه این که از اسفند سال گذشته روند عرضه شکل منطقی‌تری پیدا کرد و حداقل تا امروز روند قیمتها هم نزولی شده است و شرایط فعلی از نظر ما هم از حیث عرضه و هم از حیث قیمت رضایت‌بخش است و امیدواریم بتوانیم در سال جاری و سال‌های آینده این دستاورد بزرگ را حفظ و شرایط فعلی را تثبیت کنیم و دیگر شاهد مهندسی عرضه نباشیم.
به طور مشخص چه مجتمع‌های پتروشیمی در ایران پودر پی‌وی‌سی گرید S65 را عرضه می‌کنند و روند قیمتها تا چه میزان با خواسته تولیدکنندگان همخوانی دارد؟
در حال حاضر مجتمع‌های پتروشیمی بندر امام، اروند، غدیر و آبادان اقدام به عرضه پودر پی وی سی گرید S65 می‌کنند و شرایط عرضه و قیمت مواد اصلی تولید پروفیل یوپیویسی متعادل و قابل قبول است. البته نحوه خرید مواد اولیه، بستگی به توان مالی واحدهای صنعتی دارد و تابع نقدینگی و سرمایه در گردش آنهاست که خرید نقدی را با دست‌انداز‌هایی مواجه می‌سازد. هرچند پیش از این شاهد حاشیه سود فراوان در بازار غیر رسمی بودیم و ما تولید کنندگان مجبور بودیم مواد مورد نیاز خود را در بازار آزاد حتی گاه با بهره و نزول و قیمت‌های بالا خریداری کنیم که الان این وضعیت تا حد زیادی تعدیل شده است.
انجمن سال گذشته دست به تاسیس یک تعاونی زد، هدف از این تعاونی چه بود و آیا قرار است کار اقتصادی نظیر تعاونی‌های تولیدی و توزیعی داشته باشد؟
ما در انجمن برای اینکه مشکل خرید نقدی و اعتباری اعضا را حل کنیم، تمهیداتی را پیش‌بینی کردیم، چرا که انجمن نمی‌تواند برای اعضای خود نقش تامین کننده مالی را ایفا کند. به همین دلیل در سال گذشته یک شرکت تعاونی در انجمن شکل دادیم که اغلب اعضای انجمن عضوآن هستند و مراحل نهایی آن با تعیین هیئت مدیره انجام شده است. هدف این بود که در قالب تعاونی بتوانیم از بانک توسعه تعاون یا صندوق ضمانت سرمایه‌گذاری تعاونی‌ها، تسهیلات و سرمایه در گردش مورد نیاز برای خرید اعتباری مواد اولیه و سایر نیازهای اعضا را تا حدودی تامین کنیم. البته گذشته از پودر پی‌وی‌سی که توسط مجتمع‌های پتروشیمی داخل کشور تولید و از طریق بورس کالا عرضه می‌گردند، مواد افزودنی مورد نیاز صنعت پروفیل یوپیویسی که عمدتا از خارج کشور تامین می‌شود، عمدتا توسط شرکت‌های بازرگانی وارد و عرضه شده که به دلیل شائبه انحصاری شدن و گاه عرضه این مواد اولیه توسط شرکت‌های خاص دچار مشکلاتی هستیم و ما در قالب تعاونی انجمن دنبال جلوگیری از انحصارات احتمالی و ایجاد رقابت واقعی در این زمینه هستیم تا بتوانیم با قیمت‌های متعادل ، مواد اولیه در اختیار تولیدکنندگان قرار گیرد.
چالش جدی دیگری که اعضای انجمن با آن مواجه بودند، موضوع تعرفه واردات پروفیل یوپیویسی بود که پس از چندسال رایزنی انجمن، از 15 درصد به 55 درصد افزایش یافت. این افزایش تعرفه با چه هدفی صورت گرفت و آیا مغایر با سیاست‌های اقتصادی رقابتی نبود؟
به طور کلی تولیدکنندگان و صنعت‌گران ایرانی مشکلی با تجارت آزاد در شرایط برابر و رقابتی ندارند، اما موضوع حمایت از صنعت و تولید در هر کشوری و هر اقتصادی جزو اولویت‌ها و ضرورت‌ها به شمار می‌آید و حتی در حال حاضر که برخی موضوع پیوستن ایران به سازمان تجارت جهانی را مطرح می‌کنند در حالی که هنوز ایران عضو رسمی این سازمان هم نیست، موضوع برداشتن تعرفه‌ها و تجارت بدون مرز چندان موضوعیت ندارد. اعتقاد من این است که واردات و صادرات در شرایط رقابت برابر و عادلانه باعث رشد اقتصادی می‌شود و مانع شکل‌گیری انحصار خواهد بود و پیوستن به سازمان تجارت جهانی بسیار هم خوب خواهد بود مشروط به اینکه شرایط و جوانب احتیاطی و پیش‌شرط‌های آن را فراهم کنیم. در کشور ایران با توجه به بحران‌های بیرونی و داخلی ناظر بر اقتصاد کشورمان، نمی‌توان ادعای پیوستن به این سازمان را مطرح کرد و از برداشتن تعرفه‌ها و مرزها بدون توجه به مشکلات پیش روی فعالان اقتصادی صحبت به میان آورد. اقتصاد ایران در حال حاضر به یک وضعیت سامان یافته و دارای رشد متناسب و متوازن نرسیده و وقتی اقتصاد به درجه‌ی بلوغ، پایداری و استحکام رسید، می‌توان راحت و بدون مشکلات زیاد وارد اردوگاه تجارت و اقتصاد جهانی شویم.
یعنی الان شرایط اقتصادی و صنایع ما به گونه‌ای نیست که به سمت برداشتن مرزهای تجارت و رقابت آزاد حرکت کنیم؟
نه! کافی است شما به نرخ بهره بانکی در کشور ایران با کشورهای رقیب ما در بازارهای هدف صادراتی نگاه کنید، مشوق‌ها و سیاست‌های حمایتی خودمان را با رقبا مقایسه کنیم، فضای کسب و کار در ایران و دیگر کشورها را در ترازو بگذارید. مشخص است که شرایط نابرابر است. وضعیت فعالیت‌های اقتصادی به ویژه صنعتی ایران به گونه‌ای است که شما دست و پای کسی را ببندید و در دریا رهایش کنید و بگوئید شنا کند، به طور طبیعی غرق خواهد شد. آن کسانی که اصرار می‌کنند روی مساله تجارت آزاد و دایم شعار برداشتن مرزهای تجارت را می‌دهند، قطعا به صورت عمیق و کارشناسی و علمی چالش‌های اقتصادی کشور و مزیت کشورهای دیگر را بررسی نکرده‌اند، یا اینکه به صورت عملی و تجربی در بازا،ر اقتصاد و تولید کشور فعال نبوده‌اند. بسیاری از صنایع تولیدی کشور، مخصوصا صنایع کوچک و متوسط در چنین وضعیت بحرانی قرار دارند و پارامترها و مولفه‌های رقابتی و مزیت نسبی برای رقابت ندارند. از نرخ بهره بانکی گرفته تا نرخ مالیات بر شرکت‌ها یا هزینه‌های تامین اجتماعی و رکود سنگین اقتصادی سال‌های اخیر . شما اگر تحریم‌ها را هم لحاظ کنید، متوجه می‌شوید که شرایط باعث زمین‌گیر شدن بسیاری از صنایع کشورشده و باید مرحله به مرحله این صنایع را نجات دهیم و آنها را از وضعیت اورژانسی خارج کنیم تا به تدریج روی پای خود بایستند و توان رقابتی آنها احیا شود.
تعرفه واردات پروفیل یوپیویسی دستکم در یک دهه اخیر همواره محل اختلاف نظر بوده، تولیدکنندگان داخلی مخالف کاهش تعرفه و واردکنندگان و شاید تولیدکنندگان در و پنجره یوپیویسی موافق آن بوده‌اند. ماجرا چیست؟
حرف اصلی تولیدکنندگان داخلی این است زمانی که یک صنعت نوپا در یک کشور شکل گرفته و عمر این صنعت هنوز به 15 سال نرسیده و در این مدت کوتاه دانش فنی آن بومی شده، اشتغال زیادی ایجاد کرده و سرمایه‌گذاری زیادی هم صورت پذیرفته و مهم‌تر اینکه عمده پروفیل تولید شده در ایران در سطح کیفیت جهانی است، چه اصرار و ضرورتی برای کاهش تعرفه خواهدبود و ایجاد رانت برای عده‌ای که با دلار‌های ارزان پروفیل‌های فاقد کیفیت و سرریز تولید دیگر کشورها را وارد بازار ایران کنند و به تولیدکننده ایرانی آسیب بزنند و بازار کوچک شده در اثر رکود چندساله را از دست تولیدکننده و سرمایه‌گذار ایرانی خارج کنند؟ مدام در حال شعار و تلاش برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی هستیم، به چه دلیل از سرمایه‌گذاری ایرانی و همین سرمایه‌گذاری‌های انجام گرفته و گرفتار رکود شده حمایت نمی‌کنیم؟ بهتر است دولت از همین صنایع موجود حمایت کند و ظرفیت آنها را فعال سازد، بعد به دنبال ایجاد ظرفیت‌های جدید باشد
به واقع دیدگاه انجمن؛ مخالفت با هر نوع واردات پروفیل یوپیویسی با هدف حمایت از تولید داخل بود یا افزایش تعرفه با هدف احیای تولیدکنندگان داخلی؟
یکی از مطالبات تولیدکنندگان پروفیل یوپیویسی این بوده وهست که در شرایطی که اقتصاد دچار رکود شده و صنعت ساختمان و بازار مسکن بیش از سایر بخش‌ها گرفتار رکود شده و رشد منفی را در چندین فصل پیاپی تجربه کرده و بسیاری از فعالان این صنعت دچار بدهی هستند و افت تقاضا هم مزید بر علت شده، حداقل با افزایش تعرفه واردات کالاهای ساختمانی، اندکی از مشکلات این صنعت به ویژه صنعت تولید پروفیل یوپیویسی کمتر شود تا تولیدکنندگان داخلی فعال شوند و بتوانند پاسخگوی هزینه‌های تولید خود باشند. اگر هم شرکت‌هایی خواستار واردات هستند با پرداخت حقوق دولتی و تعرفه قانونی منطقی اقدام به فعالیت کنند . تولیدکنندگان ایرانی مشکلی با واردات قانونی پروفیل‌های باکیفیت جهانی ندارند. چالش سه ساله بین تولیدکنندگان داخلی و برخی واردکنندگان پروفیل‌های فاقد کیفیت که از رانت ارز ارزان قیمت برخوردار بودند باعث شد تا در آخر حرف تولیدکنندگان داخلی از سوی مسئولان تصمیم‌گیرنده قبول شود و تعرفه واردات افزایش یابد. آنهم در شرایطی که ظرفیت تولید داخلی پروفیل در شرایط حاضر سه برابر نیاز بازار داخلی است و اگر هم کسی ادعا کند که پروفیل ایرانی کیفیت ندارد و فاقد استاندارد است، دروغ می‌گوید. ما به مخالفان پروفیل ایرانی گفتیم شما نمونه پروفیل وارداتی را با نمونه داخلی در یک آزمایشگاه مورد آزمون قرار دهید تا مشخص شود وضعیت استاندارد کدامیک برتر و بالاتر است. البته ممکن است نظیر پروفیل‌های وارداتی، بخش اندکی از تولید داخل کشور دارای مشکلاتی باشند که باید به این تولیدکنندگان هم کمک کرد تا سطح استاندارد و کیفیت خود را افزایش دهند و یکی از راه‌های کمک به این تولیدکنندگان، صیانت از بازار داخلی و آموزش‌های فنی و کارشناسی برای ارتقای سطح کیفی محصولات‌شان است. به طور جدی اعلام می‌کنم که اکثریت قریب به اتفاق پروفیل‌های تولید داخل کشور حتی با پروفیل‌های تولیدشده در کشورهای اروپایی از حیث استاندارد و کیفیت برابری می‌کند و در این شرایط که ظرفیت تولید داخل سه برابر نیاز بازار داخلی برآورد می‌شود در صورتی که شرایط کسب و کار و تجارت مساعد‌تر شود، حتی می‌توانیم به بازارهای هدف صادر کنیم، افزایش تعرفه واردات پروفیل حداقل کمکی است که به تولید داخلی می‌شود. دولت محترم در سال جاری در قالب بسته حمایت از تولید ملی در سال اقتصاد مقاومتی، اشتغال و تولید مصوب کرده که کالاهایی که دارای تولید داخلی مشابه بوده و از کیفیت و استاندارد لازم برخوردار است، نباید به راحتی وارد کشور شود و افزایش تعرفه پروفیل یوپیویسی به 55 درصد هم در همین راستا بوده است.درواقع باید تاکید کنم که افزایش تعرفه نه صرفاً براساس خواسته انجمن بلکه براساس قاعده ۲الف گمرک و با تصمیم دولت محترم صورت گرفته است به این معنی که پروفیل یو پی وی سی در زمره کالای ساخته شده قلمداد شده که در داخل کشور تولید مشابه آن وجود دارد. براین اساس تعرفه ۵۵درصدی به‌عنوان سقف تعرفه گمرکی با نظر دولت تعیین شده چراکه پروفیل یو پی وی سی یک کالای ساخته شده به‌شمار می‌رود که به اصطلاح با یک برش و جوش ساخته شده دارای تولید مشابه داخلی تدبیر دولت در سال اقتصاد مقاومتی - تولید و اشتغال بوده است.
- چالش بر سر استاندارد پروفیل
برخی از تولیدکنندگان داخلی پروفیل یوپیویسی در سال‌های اخیر نسبت به اعمال استانداردهای دوگانه بر پروفیل داخلی و خارجی گلایه دارند در حالی که همین تولیدکنندگان بودند که اصرار داشتند استاندارد پروفیل اجباری شود و حالا هم از هزینه بالای استاندارد گلایه دارند. چرا وضعیت این‌گونه است؟
در خصوص نظارت و استاندارد پروفیل یوپیویسی دو بحث مجزا وجود دارد؛ نخست اینکه سازمان ملی استاندارد طبق قانون موظف است تا بر کیفیت پروفیل و دیگر اقلام مشمول استاندارد اجباری نظارت کند و از قضا اجباری شدن استاندارد پروفیل یوپیویسی خواسته داوطلبانه تولیدکنندگان کشور بود چرا که از استاندارد و کیفیت تولید خود مطمئن بودند و هدف این بود که با اجباری شدن استاندارد جلوی واردات فاقد کیفیت و استاندارد لازم به کشور گرفته شود. بر حسب قانون وقتی کالایی مشمول استاندارد اجباری می‌شود به هنگام واردات آن کالا باید بازرسی و کنترل‌های فنی و قانونی صورت پذیرد و نمونه کالای وارداتی آزمون‌ها و تست‌های فنی را با موفقیت پشت سربگذارد تا اجازه واردات پیدا کند و استاندارد اجباری، هم شامل تولید داخل باشد و هم واردات کالای مشابه. اما در عمل دیدیم این استانداردها در خصوص پروفیل‌های وارداتی صورت نمی‌گیرد و وقتی موضوع را پیگیری کردیم، متوجه شدیم در ذیل موافقت‌نامه تجارت ترجیحی بین ایران و ترکیه قرار بر این شده که استانداردی که برای حمل پروفیل خارجی به همراه اسناد گمرکی ارائه می‌شود، مورد قبول مرجع نظارتی و کنترل استاندارد ایران واقع شود. این تفاهم در شرایطی انجام شد که ایران صادرات پروفیل به ترکیه ندارد و در عوض ترکیه به ایران صادرات دارد که به نفع طرف مقابل بود. در حالی که مشخص نبود استانداردی که برای واردات پروفیل ارائه می‌شود تحت چه شرایطی و با انجام چه تست‌ها و آزمون‌های فنی صادر شده است؟ نتیجه واردات پروفیل‌های بی‌کیفیت به تولید داخلی ضربه زد و در حالی که از پنجره به عنوان یک کالای سرمایه‌ای در ساختمان یاد می‌شود و دستکم به اندازه عمر یک ساختمان باید دوام داشته باشد، اما ما شاهد این بودیم که پروفیل‌های بی‌کیفیت وارد شده در کمتر از یک‌سال دفرمه شده و رنگ آن تغییر کرده و عملا یک سرمایه ملی از دست رفته است.
آیا در حال حاضر استاندارد اجباری ملی کشور شامل پروفیل‌های وارداتی می‌شود و این پروفیل‌ها مورد بازرسی فنی و تست‌ها و آزمون‌ها قرار می‌گیرند؟
نه، متاسفانه این استانداردها اعمال نمی‌شود به دلیل همان تفاهمی که در ذیل موافقت‌نامه تجارت ترجیحی امضا شده است و به دلیل زمان‌بر بودن تست‌ها و آزمون‌های کیفی پروفیل یوپیویسی این موضوع قابل اجرا شدن نیست. به ویژه اینکه تست هوازدگی خیلی زمان‌بر و پرهزینه‌است و دستکم شش ماه طول می‌کشد تا نتیجه آزمون هوازدگی پروفیل مشخص شود به نحوی که نمونه پروفیل باید 6 هزار ساعت در یک دستگاه تحت تابش مصنوعی اشعه UV قرار گیرد تا تغییرات احتمالی آن نمایان شود. دستگاه‌ها و تجهیزات آزمایشگاهی این تست در ایران به اندازه کافی وجود ندارد و حتی تجهیزات مرکز تحقیقات راه، ساختمان و شهرسازی هم کفایت نمی‌کند و نارضایتی تولیدکنندگان داخلی را به همراه داشته تا آنجا که برخی شبهه داشتند اصلا این تست اجرا می‌شود یا نه؟ مرکز تحقیقات یادشده برای صدور گواهینامه فنی هزینه بسیار سنگینی دریافت می‌کند در حالی که تبدیل به چارچوب پنجره می‌شود. وضع تعرفه ۵۵درصد برای کالاهای این گواهینامه اجباری هم نیست. این هزینه‌ها باعث افزایش قیمت تمام شده کالا می‌شود و به ضرر تولیدکنندگان است.
نتیجه رایزنی‌های انجمن با سازمان ملی استاندارد به کجا انجامید؟
هنوز در حال مذاکره هستیم تا ضوابط اعطای گواهینامه استفاده از نشان ملی استاندارد را بهینه‌تر از گذشته کنیم چرا که بر اساس استاندارد 12291 به عنوان استاندارد ملی تعریف شده برای پروفیل یوپیویسی، سازمان ملی استاندارد تست هوازدگی را هم بر استاندارد قبلی اضافه کرده است و تولیدکنندگان داخلی اعتراض دارند که این سازمان امکانات و تجهیزات آزمایشگاهی لازم برای برخی تست‌ها را ندارد چه برسد به تست هوازدگی و سازمان یادشده از آزمایشگاه‌های همکار استفاده می‌کند و این آزمایشگاه‌های همکار هم ظرفیت پاسخگویی به نیاز تولیدکنندگان را ندارند.
مگر قبلا مرکز تحقیقات راه، ساختمان و شهرسازی تست هوازدگی را انجام نمی‌داد؟
قبلا این کار را مرکز تحقیقات انجام می‌داد و الان هم سازمان ملی استاندارد وارد ماجرا شده و می‌گوید این تست باید انجام پذیرد تا گواهینامه نشان ملی استاندارد صادر شود. در حالی که تست هوازدگی در دیگر کشورهای دنیا به دلیل زمان‌بر بودن یک تست اجباری نیست و در مدت شش‌ماه انجام این تست، کارخانه مربوطه به تولید خود ادامه می‌دهد و هیچ تضمینی وجود ندارد که آیا پروفیل تولید شده دارای همان استاندارد نمونه پروفیلی است که تحت آزمون تست هوازدگی قرار گرفته است یا نه؟ بنابراین نیازمند کار کارشناسی است و از رئیس سازمان ملی استاندارد درخواست یک جلسه کارشناسی داده‌ایم تا نمایندگان و کارشناسان انجمن با کارشناسان سازمان ملی استاندارد درباره زمان اجرا، هزینه و امکانات و تجهیزات آزمایشگاهی و ضرورت آن بحث کنند تا به یک تصمیم کلی برسیم. ما در انجمن اعلام کرده‌ایم که وضع مقررات و استانداردهای یک‌جانبه و بدون مشورت از انجمن خلاف مقررات و قانون بهبود مستمر فضای کسب و کار است چرا که دستگاه‌های دولتی حق ندارند بدون اطلاع و مشورت و نظرات تخصصی انجمن‌های مرتبط تصمیمی را اتخاذ و آن را اجرا کنند. به همین دلیل تست هوازدگی به عنوان یکی از پیش‌شرط‌های دریافت گواهینامه نشان استاندارد ملی برای پروفیل‌های یوپیویسی بر خلاف قانون است و قابل اجرا نخواهد بود و تا زمانی که موضوع به یک جمع‌بندی و نظرکارشناسی و اجماع منجر نشود، نباید اجرا شود. البته واحدهای تولیدی که داوطلب دریافت گواهینامه تست هوازدگی هستند، مرکز تحقیقات این تست را انجام می‌دهد و گواهینامه را صادر می‌کند اما این اجباری نیست.
- رونق اقتصاد با شعار نمی‌شود
جمع‌بندی گفت‌وگو با شما و اگر نکته مهمی باقی مانده بیان کنید.
خواسته ما فعالان اقتصادی این است که فضای کلی کسب و کار در ایران بهتر شده و اصلاح شود تا سرمایه‌گذاران تشویق شوند وارد فعالیت‌های تولیدی شده و اشتغال افزایش یابد. بهبود فضای کسب و کار شرایطی دارد و شامل مولفه‌های زیاد و صدها پارامتر می‌شود. باید دولت روی بهبود فضای کسب و کار متمرکز شود و تا زمانی که این فضا سامان پیدا نکند، نباید انتظار رونق تولید و ایجاد اشتغال را داشته باشیم. ما باید به سمت شغل مولد و پایدار باشیم و این شدنی نیست مگر با ایجاد افق روشن کسب و کار برای سرمایه‌گذاری. وقتی شرایط نابسامان تولید داخل کشور را کسی ببیند و ضعف‌های زیرساختی در شهرکهای صنعتی، دشواری‌های قوانین کار، تامین اجتماعی و ... را رصد کند، از سرمایه‌گذاری منصرف خواهد شد، با شعار نمی‌توان شغل پایدار و تولید رقابتی داشته باشیم. ما به یک عزم ملی نیاز داریم و امیدواریم در دولت دوم حسن روحانی، شاهد اصلاحات جدی در حوزه اقتصادی باشیم چرا که مردم به اصلاحات رای داده‌اند و پیگیر مطالبات‌شان هستند. فرقی نمی‌کند بگوییم دولت اصلاحات، اعتدال، تدبیر و امید و ... مردم به طورجدی پیگیر مطالبات‌شان هستند و بخش جدی تحقق این مطالبات در گرو اصلاح ساختار اقتصادی و بوروکراسی دولتی است.
